Mijn dochter verklaarde dit weekend dat ze "iets" wilde naaien.
Samen met mij.
Misschien zat haar splinternieuwe naaidoos (Aldi) er voor iets tussen? Ze wilde eerst een vilten tasje maken. Ze bladerde en bladerde in mijn naaiboeken en vond alleen "grote mensen"-tassen. Ze wilde iets schattigs ... iets met diertjes. Diertjes? Dat is voor mij een grote wegwijzer naar het knutselbos. Ze vond geen tasje naar haar zin, maar hield halt bij Billy en Indy de beer.
Dat wil ik maken!
We doken in de stofvoorraad op zoek naar "GEEL!", met blauwe botjes. Ze weet wat ze wil.
Ze heeft heel hard geholpen. Ze tekende braaf de patroondelen over op papier, knipte ze uit en knipte de vilten onderdelen uit stof. De katoen "mocht" ik zelf knippen.
Voor een beer met 3 kleurtjes moet je al eens opnieuw inrijgen. Ik leerde haar "de pijltjes volgen" en ze vindt het geweldig. Ik vind het ook totaal niet erg daar een "slaafje" voor te hebben.
Alle rechte (stukken van) naden heeft ze zelf gestikt. Bij de rest was het de zenuwslopende variant: "jij stikt en ik duw op de pedaal, mama". Vooral bij de korte boogjes is dat lollig: nu 1 steekje en dan stoppen, nog een steekje, stop, nog een steekje, stop, ....." Met je eigen voet op de pedaal gaat dat net ietsje vlotter. Maar het was wel heel spannend!
Ze naaide met de hand het rechte deel van het snoetje. Ze heeft al eerder een naald in haar handjes gehad, maar tot nu toe was dat altijd met klaar voor gebruik gaatjes. Heel flink gedaan met alleen een potloodlijntje om te mikken. De laatste fase (ledematen bevestigen en de 2 helften aan elkaar zetten) mocht ik alleen doen, want ze was het een beetje beu. Voor het opvullen was ze dan weer van de partij. Er had best nog wat meer vulling in gemogen, maar de zak was leeg (oeps en dat op een zondag).
Het is niet de eerste keer dat ik het zeg: dat boek is echt fantantisch voor kinderen. Waar mijn 7-jarige van een geschreven handleiding niks zouden snappen, kon ze de volgende stap afleiden uit de prentjes.
We weken maar op 1 punt af van de handleiding: de ogen. Dochterlief is geen fan van knuffels met een klein en een groot oog. Dus liet ik haar los op de knopendoos. Sinds ik zo een zakje "vanalles" knopen kocht bij Action, is dat een ware ontdekkingstocht en zeker als je 2 dezelfde wil vinden: maar ze had geluk. Ik heb ook iets bijgeleerd bij dit project: knopen aannaaien met de naaimachine. Dat werkt waarschijnlijk wel iets vlotter als je met grotere knopen werkt en je kan ze effectief aanraken om ze goed te positioneren onder de persvoet.
En hier is hij dan: "Winnie". Waar zou ze die naam toch gehaald hebben, he?
De boterbloemen werden geplukt op de wandeling naar de Stoffentuin toen we geen draad van de juiste kleur vonden in de
naaidoos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten