The road so far: op weg naar het Lentefeestkleed

Toen ik de eerste draagbare dingen begon te produceren, stak het idee voor de kop op. Ik wou heel graag het lentefeestkleedje van mijn dochter zelf maken. Maar er waren heel wat hindernissen: Ik had nog nooit een jurkje gemaakt en (nog belangrijker) ik wist niet wat mijn dochter daarvan vond. De eerste pogingen tot kleedje werden hier namelijk niet op gejuich onthaald. 

Maar het is gelukt!
Ik laat jullie hier zien wat er aan vooraf ging...

Mijn aller-allereerste pogingen zijn ongedocumenteerd gebleven. Ik probeerde (fan van Mme Zsazsa zijnde na het eerste geslaagde rokje) een jurk op basis van het zsazsazilet. Ik probeerde het kleinste maatje in een oefenstofje. Ik had geen flauw idee wat ik aan het doen was en zette de rits er in zoals ik bij een portemonneetje deed. Euhm en dan kan je niet meer verder.

Het ding is nooit afgewerkt en werd zelfs verknipt voor andere testjes.

De tweede poging was iets meer georganiseerd, maar liep eigenlijk ook op niks uit: Ik vond tussen de stofjes van mijn mama een patroon voor een kleedje dat op een lap stof gedrukt stond. Mijn moeder vertelde me dat ze het ooit ergens had bijgekregen maar dat ik er toen al te groot voor was.
Ik probeerde de Engelse uitleg te volgen en nam het zelfs mee naar de naailes om de hulp van de juf in te roepen bij het vertalen, maar er zat te veel in dat ik niet snapte. Had ik het toen maar niet geprobeerd. Nu zou het een prachtig retrojurkje worden, maar ik heb er toen spijtig genoeg te veel stukken afgeknipt en de rest in de vuilbak gekeild.

De eerste poging die iets draagbaars opleverde, was het A-lijnjurkje uit het Grote Singer Naaiboek. Ik gebruikte een Michael Miller stofje dat IK mooi vond (vergissing nr.1: stof zelf gekozen). Er zijn maar 4 patroondelen inclusief de 2 belegjes in dit A-lijntje, wat kan er mis gaan? 

Dochterlief kreeg zowaar een crisis tijdens een eerste poging tot passen. Ik had de schoudernaden in elkaar gezet en hing het kleedje zonder de zijnaden te sluiten over haar hoofd. Ze zei dat het op een schort leek en dat ze het nooit zou aandoen. Ik werkte het toch koppig verder af.

Het afgewerkte jurkje gaapte aan de voorkant (Dit probleem wordt in facebooknaaigroepen wel meer gemeld: als je het patroon wil gebruiken. Meet goed op voorhand) Het werd opgelost met een stolpplooitje. Wel spijtig dat er een flamingo voor onthoofd werd. 

Dochterlief weigerde echter halsstarrig om het te dragen. Vergissing nr.2 was niet kijken in de kleerkast van dochterlief: daar hangt geen enkel A-lijnjurkje in. Ze vindt dat namelijk niet mooi. Uiteindelijk heb ik het verkocht aan een kindje dat het wel mooi vond. Ik raakte enigszins -ahum- gedemotiveerd. Het heeft lang geduurd eer ik een volgende poging ondernam.

Ik heb de uitleg in Stof Voor Durf Het Zelvers wel 10 keer bestudeerd vóór ik aan de basisjurk durfde te beginnen. Ik dubbelcheckte de kleerkast van dochterlief: een eenvoudig bovenstukje met een rimpelrok eraan zou ze wel willen dragen.

Ik gebruikte muntgroene Harlequinstof (Michael Miller) die ik won in een give-away bij An van StraightGrain. Dan hadden we in elk geval geen zotte kosten gedaan als het weer mislukte.

Ik had ondertussen een blinde rits leren plaatsen in de naailes (belangrijk detail). De uitleg en vooral de foto's deden het deze keer WEL lukken, inclusief de blinde rits en doorlopende ruitjes. 

Voor het tweede exemplaar verkortte ik het bovenstuk met 2 cm en verlengde de rok voor een feestelijker resultaat.

Voor het prinsessengehalte werkte ik met glanzende satijnvoering en een gehaakt boordje aan de voering.  Ik kocht ze allebei op het stoffencircus in Wieze. De Night Fairies van Michael Miller deden de rest.

De "kerstfeestjurk" was af.
De glittersterren in de stof werd aangevuld met glitterbroekkousen en een glitterende zilveren gilet. Voor een 6-jarige meid bestaat er niet zoiets als "te veel glitter" ;-)






Rond Nieuwjaar werd SVDHZ2 toegevoegd aan mijn collectie naaiboeken. Ik maakte een Anna-Jo-Vienne als eerste poging. Maar een gewone ronde uitsnijding op de rug was natuurlijk te gemakkelijk. Ik probeerde een (te klein) hartje. Het lukte al bij al nog redelijk.
Het kleine hartje zorgt er echter voor dat het stuk van het kleedje dat open kan te beperkt blijft. Dochterlief past in het kleedje, maar het is niet evident om haar erin te krijgen. Over de rok ben ik niet echt tevreden. Ik nam het principe van de Vienne-rok, maar ik had niet genoeg stof voor plooitjes zo breed als in de handleiding. Ik maakte ze wat smaller.
Combineer dat met een rok die (op verzoek van de draagster) eigenlijk te lang is en het resultaat is bedenkelijk. Dochterlief draagt de jurk echter graag en ik had iets geproduceerd waaraan ik zelf dingen veranderd had. Dus noemen we het een "geslaagd" project.

Klaar voor de laatste test, want er waren niet veel dagen meer over.
De Vienne-rok werd vervangen door een feestelijk zwierend cirkelrokje. Het hartje zag er niet goed genoeg uit voor een lentefeestkleedje dus we maakten een jurk met een andere achterkant: Max. Ik voegde kapmouwtjes toe zoals Griet het uitlegde op haar blog.

Ik begon op het naaicafé aan het bovenstukje. Ik had het lumineuze idee om geen rits te steken. Ze zou er haar hoofd ook wel zo doorkrijgen, niet? Haar hoofd wel, maar de schouders niet (blunders om uit te leren nietwaar). Mijn goede vriend, het lostornmesje, werd bovengehaald en kwam toch een rits in. De mooie cirkel werd dan ook maar doorgesneden om de rits te laten doorlopen. De zoom werd afgewerkt met een glanzende biaislintje. Achteraf gezien had ik dat nog ergens anders ook moeten laten terugkomen, maar het was een testjurk ... een dikwijls gedragen testjurk.

De stof voor het echte kleed (Shimmering Reflection uit de Brambleberry Ridgereeks van Michael Miller) lag hier al een tijdje te blinken. Met al dat goud mag je dat wel letterlijk nemen.

Ik paste bijna hetzelfde recept toe als bij de testjurk. Ik maakte de halslijn 1 centimetertje dieper. De voering (een effen muntgroen katoentje) werd afgewerkt met een biaislintje om het geheel wat meer open te laten staan.

Om de jurk nog meer body te geven, fabriceerde ik zelfs een onderrok van tule volgens dit recept. Ik liet de biaslintjes aan ELKE laag weg omdat ik geen tijd en nog minder zin had om 12m biais vast te naaien. De onderrok staat daardoor niet zo ver open als ik gehoopt had, maar het had toch een beetje effect. (Op de foto aan het begin van het bericht heeft ze de onderrok nog niet aan.)

Op de grote dag liep ze in haar gouden jurk te stralen:
missie volbracht!