The road so far: carnaval

Nog minder dan een maand!
Carnaval komt eraan.
Ik realiseerde mij deze week dat ik niet veel tijd meer heb om de kostuums van de kinderen te maken. Het eerste jaar dat ik naaide deed ik een vertwijfelde poging en sindsdien is het "traditie".

Hier een overzichtje van mijn maaksels so far:

2014:

Een klein half jaar na mijn eerste steek, produceerde ik "carnavaloutfits". Mijn dochter had een duidelijk verzoek: Ze wou haar knuffel zijn. Haar toenmalige favoriet was Marie: het witte babykatje uit de Aristokatten. * slik* "Mama zal dat proberen".

Mijn eerste probeersel was een kaptrui uit Stof-voor-Durf-Het-Zelvers (ook bekend als SVDHZ1). Met de handleiding van Griet was dat zelfs voor een beginneling als ik superduidelijk.

Ik tekende oren en een kuifje en voegde ze toe aan het kap met de instructies die je her en der verspreid over het net vindt. Ik kan me niet meer herinneren welke ik uiteindelijk volgde. 

Het principe is simpel: teken het patroon van de kap, duid aan waar je het oor wil hebben en knip het patroon door op die lijn. Je voegt naadwaarde toe aan de geknipte lijn en het aangepast patroon is klaar. Je legt de 2 stukken van de kap met de goede kanten tegen elkaar, oor ertussen en stikken maar.

Dochterlief deed me een geweldig plezier bij de laatste pasbeurt. Ik wou kijken waar ik de mouwen zou omzomen en zij verklaarde dat het super was dat die tot halfweg haar handjes kwamen en dat ik ze niet meer korter hoefde te maken. De zoom voor de trui was ook niet nodig. De rare lengte van de trui ligt daaraan: de zoom is voorzien maar nooit omgezoomd.

Een haalbaar patroon voor een broek had ik niet in huis, dus tekende ik een passende pyjamabroek over. Ik bestudeerde de naden van die broek, legde mijn Singer Naaiboek ernaast en zocht uit in welke volgorde ik het ding in elkaar moest steken. Het lukte wonderwel. De staart stikte ik gewoon mee met de kruisnaad. Bovenaan zit een tunneltje met elastiek. De broekspijpen waren te lang dus daar mocht ik wel zomen, maar ik mocht het overtollige stuk zeker niet afknippen: " Voor als ik groei, mama" Het extra stuk komt op de foto aan één voetje piepen.

Zoonlief vond al dat schattig gedoe maar niks en wou een vleermuis zijn.
Alleen een cape is ok hoor, mama. Ik legde een groot papier op de grond, plaatste zoonlief erop met gespreide armen et voila: zou breed moest het worden. Ik foefelde met de kap van SVDHZ en eindigde met iets wat er enigszins als een vleermuiscape uitziet. De kap is door mijn gefoefel te ruim geworden.

De cape van zoonlief is maar één keer gedragen: verkleden is niet echt zijn ding. U ziet het enthousiasme van zijn gezicht druipen ;-). Marieke daarentegen ... ik kan het aantal kinderen dat op een speelafspraakje in het poezenpak door het huis kroop ondertussen niet meer bijhouden. Eigenlijk kunnen ze er niet meer in, maar ze doen hun uiterste best om hun hoofd door het gat te wurmen. Dat gat geeft trouwens ook geen millimeter mee, want ik had toen nog geen besef van rekkende steken. Het is een wonder dat er nog geen enkele naad geknapt is.

2015:

Vorig jaar vroeg dochterlief om haar kostuum te maken "zoals altijd". Hoe snel kan een traditie ontstaan ;-)

Ze had het vorig jaar vooral voor knuffelberen, dus het was niet echt een verrassing dat ze deze keer een berenpak wou. Ik ging langs bij Stoffen Van Leuven voor een portie "berenvel" en gebruikte het patroon van het jaar ervoor opnieuw. Soms is het praktisch als kinderen niet te veel groeien. 

De enige aanpassingen waren de vorm van de oortjes en het staartje. Dat staartje is hoogtechnologisch ontwikkeld: ik knipte een min of meer ronde vorm, propte er wat restjes in en begon het bovenop de trui te naaien. Het ziet er meer overdacht uit, niet? Er kwamen zelfs nog wanten bij. Het patroon daarvoor bekom je door uw spruit te vragen om haar hand op een papier te leggen. Je tekent daar losjes een lijn rond en klaar.

Het berenpak is ook een toppertje bij de bezoekende vriendjes.

Zoonlief vond dat hij het mij het jaar ervoor wat gemakkelijk gemaakt had dus deze keer kwam hij aandraven met een missie: "Ik wil Mudkip zijn". Excuse me? Hij ging dadelijk een Pokémonkaart halen. Dit zag ik niet direct zitten...

Ik ging uit van het winnend kaptruirecept, maar deze keer waren er veel aanpassingen nodig. Ik heb 2 avonden zitten puzzelen aan het patroon. De "kaakflappertjes", de kuif, een staart en een buik waar hij zijn handjes kon insteken. Maar het ergste: het witte inzetstuk. Ik kreeg het echt niet getekend. 

Ik heb het dan maar on the fly gemaakt. 

In de trui liet ik een grote halsopening. Daaraan maakte ik een grote rechthoekige lap vast. Ik liet zoonlief het ding aantrekken en spelde de te grote lap vast aan de kap. De overtollige stukken knipte ik eraf en ik stikte er velcro op. Voila: "ding" af. 

Zoonlief groeit als de spreekwoordelijke groente en er moest een nieuw broekpatroon komen. De tweede editie van SVDHZ heeft een broekpatroon level 1. Dat is supergemakkelijk! 2 patroondelen en een elastiek, meer heb je niet nodig.

De trui heeft hij niet veel gedragen: geen verkleder, remember. Maar de broek is wel een hele tijd zijn vaste thuisbroek geweest. 

En dit jaar?

de bestellingen zijn binnen: een kangoeroe en een draak. 

Als het dat maar is -ahum-.

wordt vervolgd  ;-)