één, twee, drie ... start

In september 2013 ging ik voor het eerst naar de naailes.

Ik had een jaar loopbaanonderbreking en schreef me in voor naailes om toch nog onder de mensen te komen. Wie weet kwam er nog wel wat nuttigs uit en hoefde ik dan niet meer voor elke kleine prul mijn moeder lastig te vallen.

Ik wist totaal niet waar ik aan begon. Mijn moeder had haar twijfels, maar ze zorgde ervoor dat ik de naaimachine van oma mocht lenen. Zo moest ik geen zotte kosten doen voor iets wat ik waarschijnlijk toch niet lang ging volhouden.

De eerste les bekeken we de naaimachines van dichtbij. Inrijgen leek toen iets wat niet ging lukken en een kledingstuk in elkaar steken ... hmm. Ik was nog niet overtuigd. In de loop van die eerste en tweede les, leerden we wat lijntjes stikken: rechte lijnen (ongeveer toch), scheve lijnen (veel) en een paar golvende exemplaren.

We begonnen aan onze eerste "grote prestatie" : het speldenkussen.

Ik was erg trots op mezelf dat het in elk geval leek op wat de juf ons getoond had. Ik begon het al leuk te vinden. Dat speldenkussen wordt trouwens nog altijd gebruikt.

kijk eens hoe recht ;-)

Ik maakte er nog eentje voor mijn zoon, want die vond dat windmolentje een tof patroon, maar ik bespaar u de details. Het was niet geschikt voor publicatie en belandde in de vuilnis voor het gefotografeerd werd.

Het windmolentje probeerde ik niet opnieuw, maar dochterlief koos enkele stofjes uit "de bak van mama" en dat kussentje wordt nog gebruikt. Het diende eerst als poppenkussen en nu als doek voor "naaldenschilderijtjes.